Geloof ・Hoop ・Liefde

Dorpskerk in de stad

Op weg naar de Wilhelminakerk, de enige echte dorpskerk van Apeldoorn, zet ik toch maar even mijn navigatie aan. De weg leidt mij door drukke woonwijken, langs flatgebouwen en winkelcentra en tot slot dwars door het bedrijventerrein van Apeldoorn-Noord. En dan rijd ik zomaar ineens tussen de groene weilanden. Bruin doorploegde akkers, zo ver als het oog reikt. De stad is vergeten, ik ben in een andere wereld.

En dat is precies, zo zal voorzitter van de kerkenraad Jan Vegter mij later uitleggen, de charme van deze plek.

Rust en ruimte

Omringd door de stallen, boerderijen en koeien van Beemte-Broekland zie ik aan mijn linkerhand de Wilhelminakerk staan. De hoofdingang aan de voorzijde zit dicht, maar rechts naast de kerk zit een zijingang, de deur is open. Zelfs in de kerk kom je gewoon achterom, lacht Jan, net als op de boerderij. En ook hier komt de koffie gelijk op tafel. Het uitzicht is adembenemend, rust en ruimte waar Je ook kijkt. Naast de kerk staat een zo te zien oeroude boom, met takken zo dik dat je je armen er niet omheen krijgt.

De Wilhelminakerk bestaat 85 jaar, ooit gesticht op een stuk grond dat een van de boeren om niet ter beschikking heeft gesteld. Ook dat is het naoberschap dat in deze kleine gemeente nog altijd de gemene deler vormt. ‘Alleen onze predikant wordt betaald,’ vertelt Jan met een zekere trots, ‘voor de rest redden we het helemaal zelf met vrijwilligers.’  En als er wat gedaan moet worden in of rondom de kerk dan is er altijd wel iemand die iemand kent om de klus te klaren. Die heeft een graafmachine, die kan straten maken, die regelt zand en stenen. En dan steken ze allemaal de handen uit de mouwen. Het kan ook zo maar gebeuren dat je de voorzitter het grind ziet harken of de scriba ziet stofzuigen.

Korte lijnen

De lijntjes in de kerk zijn kort, net als de lijntjes naar het dorp. Kerk, school en dorpshuis werken nauw samen. Zo zijn er de jaarlijkse boerenkoolmaaltijden voor het hele dorp en wordt tijdens het Oranjefeest op zondagmorgen een kerkdienst in de feesttent gehouden, samen met de parochie van De Vecht. Het is niet alleen de oecumene die beide gemeentes naar elkaar toetrekt, maar ook de gemeenschappelijke dorpsachtergrond. Zo is ook Wenum-Wiesel aangesloten bij de Wilhelminakerk en zijn er oecumenische banden met de gemeentes van Terwolde en Nijbroek.

Ze delen hun agrarische achtergrond. de verbondenheid met de natuur en de seizoenen. Bid- en dankdag worden nog steeds gevierd, waarbij de gewassen in de kerk worden uitgestald. Bij de koffie na afloop van de vieringen gaan de gesprekken over het weer, de koeien, het gras en de mais. En over de buurt natuurlijk, want ook de nieuwtjes komen op tafel. Ons kent ons. maar zeker ook ‘ons helpt ons’. Die saamhorigheid en zelfredzaamheid is kenmerkend, zegt Jan. Want hoewel hun kerk onder de vleugels van de PGA valt, zijn ze gewend hun eigen boontjes te doppen en dragen alle gemeenteleden daar graag hun steentje aan bij.

Blik op vooruit

Hoewel de kids- en tienerkerk goed bezocht worden, ontkomt ook de Wilhelminakerk niet aan de vergrijzing. Maar het is een keuze om dat niet als probleem te zien. ·we zijn trots op onze ouderen,’ zegt Jan, ‘we moeten ze koesteren. Zij dragen immers al jaren de kerk.’ Een positieve blik vooruit dus. En bovendien: ze hebben als gemeente gewoon met elkaar afgesproken dat de kerk blijft bestaan. Daar hebben ze allemaal een klap op gegeven’.

Annelies Brinkhuis